Hoe was het om in de jaren ’70 op road trip te gaan? Een vraag waarop menig Jaguarrijder een antwoord zal hebben, maar voor ons (Steven en Dinja, beiden 25) was dit nog onbekend. Maar één manier om erachter te komen: we besloten naar Parijs te vertrekken in een Jaguar XJC. Om er een ‘period correct’ road trip van te maken hebben we de volgende spelregels afgesproken: telefoons gaan uit en blijven in de kofferbak voor noodgevallen, navigeren doen we met traditionele kaarten en we luisteren alleen muziek uit de jaren ‘70. In de huidige maatschappij waarbij verwacht wordt dat we 24/7 bereikbaar zijn, vonden wij het heerlijk om even terug naar de basics te gaan. We hebben een tent achterin gegooid met als doel om het gevoel van vrijheid te vergroten.
Op de eerste dag zijn we naar Durbuy in België gereden. Tot onze verbazing was het ons gelukt om dat te doen via kaarten én ook nog eens een leuke toeristische route te pakken. Eenmaal aangekomen hebben we een plekje op een camping gevonden waar we de XJC recht naast de tent konden parkeren. Dit kwam goed uit, want de waslijn van de tent moest nog ergens aan vastgebonden worden. De leaper van de XJC bleek hier uitermate geschikt voor te zijn.
Na een nachtje op de camping zijn we in één stuk naar Parijs gereden. De XJC deed het perfect op de weg ernaartoe, maar begon eenmaal in de stad een beetje te stotteren. Dat werd zo erg dat de auto uitviel en een groepje Parisiens ons de parkeergarage in moest duwen. Ik heb Dinja ervan overtuigd dat Jaguars zichzelf soms repareren en dat je ze gewoon even de tijd moet geven. Met die retoriek hebben we de XJC gelaten voor wat het was en hebben we Parijs te voet ontdekt. Na drie dagen wilden we weer met de XJC op pad en wonderbaarlijk genoeg bleek mijn theorie te kloppen, want de auto startte na een paar keer rondgaan! Het starten en stationair lopen was nog niet optimaal, maar als hij eenmaal reed was er niks aan de hand.
Vervolgens hebben we de XJC overhandigd aan de valet parking van de Cercle de l’Union Interalliée. Als de valet parking niet bij mij terug zou komen om te melden dat ze de auto niet aan de praat kregen, wist ik dat hij goed genoeg was om de terugreis naar Utrecht mee te maken. En inderdaad, toen we uit het raam keken stond de auto ergens anders geparkeerd. Het was ze dus gelukt!
Tekst gaat verder onder de foto
Op de één-na-laatste dag hebben we in de omgeving van Gent overnacht. Uiteindelijk kwamen we op een camping terecht die ons aan een soort sekte deed denken. Het was geen openbare camping, maar een privéproject van een jonge vent met een baard, knotje en Hawaii-shirtje. In zijn achtertuin was plek voor zo’n zeven tenten. De gasten zaten met zijn allen om een kampvuur heen, omringd door kippen, koeien en onkruid. Wij kwamen direct van de Saint James Club in Parijs af, dus ik had nog een pak met das aan en Dinja was gekleed in een nette jurk met de nodige sieraden. We werden aangekeken alsof we verdwaald waren, maar het ontvangst was warm en zeer gastvrij. In mijn jeugd heb ik op een antroposofische vrije school gezeten en zowel de personen als de geïmproviseerde hutjes deden mij daaraan denken. Het contrast met onze eerdere bestemmingen kon bijna niet groter zijn en juist dat maakt deze reis zo leuk voor ons.
Tekst gaat verder onder de foto
Op de laatste dag werden we gewekt door de haan en werden we heerlijk wakker in de natuur. Dinja heeft ons veilig naar Utrecht gereden nadat ze het oliepeil gecheckt had en er een litertje had bijgegooid. De stationairproblemen van de XJC zijn redelijk verholpen; we gaan er thuis nog even op ons gemakje naar kijken.
Het was voor ons een fantastische ervaring om op deze manier terug naar de basics te gaan en het was een reis vol avontuur en contrasten. Wat ons betreft zeker voor herhaling vatbaar! Maar nu eerst even tientallen ongelezen werk-e-mails beantwoorden – de benzine voor de XJC was namelijk niet gratis.
Steven & Dinja
