Komende uit het westen, een koude maar zonnige vroege zondagochtend, deze 16 maart. Het radioprogramma Vroege Vogels onderweg, erg interessant, overstemt de geluiden van Jaguar. Net als ieder ander radioprogramma trouwens. Mijn vrouw doezelt en heeft de oogjes dicht. Na de afslag bij Utrecht verschijnen de eerste Jaguars en Daimlers in de achteruitkijkspiegel. We verheugen op wat komen gaat.
Bij Van der Valk in De Bilt is het al een hele drukte. Het met lint afgezette gedeelte van het parkeerterrein is bij lange na niet voldoende voor de vele bolides! Binnengekomen zit dan ook al een groot aantal mensen aan de ouderwetse Hollandse filterkoffie met heerlijk slagroomgebak.
Peter Meijer, de organisator van de dag, houdt zijn speech en vertelt wat we zoal kunnen verwachten. Ook is geregeld dat alle auto’s voor het Paleis Soestdijk geparkeerd mochten worden. Dat is uitermate spectaculair natuurlijk!
Na een mooie rit, kriskras door Bosch en Duin, komt de JDCH-karavaan op Paleis Soestdijk aan. Na de Van der Valk koffie was menig blaas aardig vol en een run op de toiletten was te verwachten. Sommigen haalden dit niet en moesten onderweg een pitstop maken.
Voor diegenen die nooit op Soestdijk geweest waren was het een aparte gewaarwording op de plek te lopen waar we vroeger zoveel naar keken op TV; de beroemde Koninginnedag. Opvallend was dat het befaamde bordes zoveel kleiner was dan we vroeger dachten. Veel jeugdsentiment! Ook de achterkant van Soestdijk was interessant om te zien, met name hoe groot en uitgestrekt het is.
Alles was tot in de puntjes geregeld. Wat menigeen opviel was dat er geen pracht en praal was. Om niet te spreken van een armoedig boeltje. Bijvoorbeeld het keukentje waar Juliana af en toe haar eigen potje stond klaar te maken, terwijl wij dachten dat het allemaal modern en prachtig was. Nu moeten we ons natuurlijk realiseren dat het Paleis zo goed als leeg is gehaald en ook alles in de context van die tijd gezien moet worden, alhoewel het lijkt alsof het niet zo lang geleden is. De tijd gaat snel.
Bij het naar buiten gaan zagen we een notitie aan de wand, die velen van ons triest stemde. De Nederlandse Staat heeft geen geld meer om dit paleis te onderhouden of te restaureren en er werd om suggesties gesmeekt voor een oplossing… Wat een blamage voor de Nederlandse Politiek in het algemeen die het zover heeft laten komen. Niet iets om trots op te zijn en wat verschrikkelijk jammer!
Geen vergelijk met het buitenland, waar de paleizen prachtig bewaard zijn gebleven met al de pracht en praal van vroegere jaren en koninklijke families.
De lunch in de Orangerie was adequaat. Snelle bediening, smakelijke broodjes met thee en koffie, meer werd niet verwacht. Het scheen zelfs dat een paar buitenstaanders zich tussen ons gemengd hadden, al dan niet met opzet, en zo van een gratis broodjeslunch genoten. Het zij ze gegund, als het maar aardige mensen waren!
De wind was koud en het kwam, bij de meesten althans, niet tot een lange tuinwandeling. Daarna de uittocht: het was zeer imposant dat de paleisbewaking bij de uitgang op de Amsterdamsestraatweg het verkeer regelde om onze mooie automobielen veilig uit te laten rijden. Een chique gevoel. Maar dat verdienden we ook, natuurlijk.
Op naar Museum Beeld en Geluid in Hilversum. De garage was op een bepaald moment vol en de laatsten van ons moesten wachten om binnen te komen.
Onze organisatoren hadden zorg gedragen voor een snelle entree-afhandeling en voor we het wisten stonden we boven bij een van de bekende Nederlandse TV-sterren die ons op video welkom heette.
Het duurde wel even voordat we ons konden oriënteren wat we nu moesten doen. Wel werden we gelijk met de koninklijke familie geconfronteerd waar we eigenlijk net van de thee kwamen. De geschiedenis en het heden werden vertoond, de Tweede Wereldoorlog, beelden van Wilhelmina in Engeland, de Watersnood, te veel om op te noemen.De geschiedenis ging aan ons voorbij. Jeugdherinneringen. Maar ook de traantjes van Máxima waarmee ze in een slag het Nederlandse Volk voor haar won. Er is eigenlijk te veel om te kunnen zien en op het moment dat we begrepen hoe het allemaal werkte, moesten we alweer richting Restaurant Robert. De drank wachtte! We waren er helemaal aan toe!
Tijdens deze staande borrel werden de gebeurtenissen van de dag doorgenomen en natuurlijk werd gepraat over onze mooie Jaguars en Daimlers. De niet-eters haakten af toen we aan tafel gingen.
Na een goed diner een leuke speech van Peter Meijer, daarna gingen we langzaam richting huis. We hadden allemaal een tevreden gevoel en een dag met een gouden randje lag weer achter ons.
Peter en andere medewerkers, onze complimenten voor de perfecte organisatie: het was top! Bedankt voor de geweldig dag!
Door: Bob Bockstart
