Tekst: Huub Kleintjes
Fotografie: Rob Kaag
Verslag JDCH Voorjaarsrit 2016 – Côte d’Opale
Lieve dames, beste heren. Met genoegen schrijf ik hier MIJN ervaringen neer van onze eerste buitenlandrit met onze Jaguar E-type. Enige gelijkenis van personen in mijn verslag met u of uw geliefde berust op louter toeval danwel uw fantasie. Wij hebben niet het complete routeboek gevolgd dus verwacht geen verslag van alles wat daar in staat. Bovendien was het routeboek zo volledig, daar kan ik werkelijk niets aan toevoegen.
Wie zijn die JDCH leden nou eigenlijk, wat zijn dat voor mensen? Op bepaalde momenten zult u in mijn verslag een genummerde opmerking zien, zodat u aan het einde van mijn verhaal een goed beeld hebt van mijn perceptie van de leden van onze club.
Welnu, daar was donderdag 21 april. De agenda gaf aan dat tussen 17:00 uur en 19:00 uur men zich kon melden bij de receptie van Château Tilques en om 20:00 uur was er een aperitief. Dus rond twaalf uur die dag vertrokken mijn vrouw Mariska en ik vanuit Sprang-Capelle naar het Rijk der Franken. Antwerpen vermijden dus via Bergen op Zoom de grens over en zo meanderden wij door het land der Bierdrinkenden. Aangezien wij meer dan genoeg tijd hadden maakten wij een stop voor de lunch in Oostende. Lekker blauwbekkend aan de Belgische kust om een Croque Hawaï gevraagd met een glaasje ongedefinieerde witte wijn en achter de glazen wand was het toch wel aangenaam. De Croque Hawaï bleek een dubbele portie voor ieder te zijn dus wij waren blij dat het diner pas om 20:30 uur was gepland!
Hup, zonder problemen de Franse grens over en na een slaapverwekkende rit over de D300 eindelijk aangeland op het prachtige landgoed om 17:15 uur. En wie schetst onze verbazing? Het barstte van de Jaguars, er was nauwelijks een parkeerplaats te vinden en het hele terras zat vol! En aan de vrolijke praat was te merken dat niet iedereen pas om 17:00 uur was aangekomen. [1: JDCH leden houden niet van te laat komen] Dus wij snel de koffer uitpakken, nette schoenen aan en meedoen met de club. [2: JDCH leden zijn net zo dorstig als hun automobielen] De liquide middelen vloeiden rijkelijk en er werden pinda’s en andere pittige versnaperingen aangesleept door Guillaume en Vincent want tenslotte gingen wij pas over een uur of drie aan tafel. Ook mevrouw Pauw “mocht meegenieten” van de Indonesische pinda’s. [3: JDCH leden zijn dierenvrienden] [4: JDCH leden denken niet na over de gevolgen van pittige pinda’s op het darmstelsel van Pauwen] Kwestie van doorbijten en dan was eindelijk om 20:00 uur het beloofde aperitief [5: JDCH leden houden ook van gratis drank] Alle vrolijke Fransen en Francienen [uit Nederland dan wel te verstaan] begaven zich naar het Restaurant alwaar de conversaties werden voortgezet onder het genot van jawel, een glaasje gefermenteerd druivensap in witte, roze en/of rode uitvoering. Peter sprak zijn welkom uit, het haperen lag aan de Franse techniek, niet aan het genuttigde druivensap! En toen het buffet waar Yvonne trachtte het verkeer te regelen, maar ja u weet het wel. [5: JDCH leden houden niet van in de rij staan] Een overheerlijk aanbod van Franse lekkerheden was dan eindelijk in staat om een bodempje te vormen in onze magen onder voornoemd druivensap. Ik had het genoegen om naast een vrouwelijke eigenaar van een Jag te zitten die avond [6: JDCH leden zijn overwegend van het mannelijke geslacht] En wellicht kan ik nog een overdrive scoren uit haar “donor-XJ6”.
Dag twee van onze happening begon vroeg, onze Général Pierre had ons geïnstrueerd om toch vooral vroeg aan de ochtend dis te verschijnen want het beloofde een heftige dag te worden. En dat was het uit verschillende perspectieven! Ook tijdens het ontbijt werd er gezellig gekeuveld. [7: JDCH hebben geen drank nodig om gezellig te zijn] Ondanks het feit dat het vertrek groepsgewijs en georganiseerd zou gaan moeten verlopen was iedereen door het vroege ontbijt gereed om alle paardenkrachten de sporen te geven. En dat gebeurde ook, navigatie aan, motor starten, waar mogelijk de canvas kappen naar beneden [en leren condoompjes over de schedel] en gassen met die hap! [8: JDCH leden houden van opschieten] Mooie route door de binnenlanden van Nord Pas de Calais. Onderweg gestopt bij de l’Abbaye du Mont-Saint-Éloi. In de zesde [!] eeuw bad hier een zekere Eligius [Sint Elooi] en in 1066 stichtte de bisschop Lietbertus van Arras [Atrecht] een augustijnen abdij. De rest is geschiedenis. Doorkarren naar Atrecht en ook hier verstrikt geraakt in de spaghetti dat daar het wegennet vertegenwoordigt, ongelooflijk wat die Franse ingenieurs bedenken! [9: JDCH leden houden van rechttoe-rechtaan] De rondleiding in de groeven van Wellington was indrukwekkend. Verpletterend wat zich daar heeft afgespeeld tijdens la Grande Guerre. Moet er niet aan denken dat onze zonen op 19 jarige leeftijd zich voor de kogels werpen. Leuk fotomoment met die debiele helmen op. De Grand Place achter ons gelaten en door naar Lens en het Louvre. Wij werden door een mede E-type eigenaar geadviseerd om niet naar binnen te gaan omdat er inwendig onderzoek mee gepaard ging. Dus wij dachten de inwendige mens te gaan verzorgen maar wij waren vergeten dat de Fransen, ondanks hun voorliefde voor eten en drinken, dit niet na 14:00 uur doen. Mede door de strenge CAO’s in de Horeca. Restaurant dame bij het Louvre wees ons vriendelijk doch dringend de deur. Aan de overkant deed Cathy van “Chez Cathy” hetzelfde. Echter een jong echtpaar verderop bij Le Derby serveerde ons een heerlijke Steak-Frites met Leffe, entrepreneurs extraordinaires [en CAO ontduikers]! Binnen troffen wij ook nog een collectie antieke motorfietsen aan van de vader van de uitbaatster. Goede manier om je stalling af te schrijven op de BV! Vervolgens en route naar Cassel. Naar boven gewandeld via de pseudo-rustieke “Rampe Alpine” om te genieten van het uitzicht, de molen en beeld van Maarschalk Foch te paard. Bij terugkeer naar de auto bleken de lichten nog te branden, diverse pogingen om deze uit te schakelen mislukten. Vervolgens leidde ons routeboek ons via St. Omer terug naar “huis”. Wij kozen voor de directe route want het was al over zessen en ik had kramp in mijn schouders van het manoeuvreren rond de verzameling “Ronde Points” op onze route. [zie 9 hierboven] Roland gebeld en gelukkig had hij nog een paar schakelaars aan boord van zijn mobiele gemotoriseerde garage. Defect geëlimineerd. Opfrissen voor nog een avond vol vrolijkheid. Ditmaal naast een mannelijke Jaguar eigenaar vertoeft en pijn in mijn buik van het lachen gekregen. Tevens geleerd dat een huis kopen in het noorden der Nederlanden wellicht interessant lijkt, maar als het moment van verkopen daar is dit minder goed uitpakt. [10: JDCH leden hebben iets met investeren] [11: JDCH leden zien er meestal jonger uit dan zij werkelijk zijn] Gelukkig hoefde Vrouwe Yvonne het verkeer niet te regelen die avond, nu moest het kasteel-personeel lopen. Général Pierre gaf weer een woordje weg en drilde ons voor de volgende dag.
Zaterdag begon voor enkelen van ons met uitslapen [12: JDCH leden houden niet van gezag] en wij konden nog net een hapje wegwerken voordat de restanten van het ontbijtbuffet naar de keuken verdween. Rustig op pad naar de Cap Griz Nez via Sint-Joseph. De parkeerplaats bij het openluchtmuseum schitterde door alle Poezen-op-wielen dus wij reden door. Even gas geven op de A16 en na drie keer niet naar mijn vrouw geluisterd te hebben alsnog op het randje van het Rijk der Franken beland. Prachtig uitzicht naar Angleterre dat in de zon baadde aan de overkant, de Oceaanreuzen voeren aan ons voorbij in de verte. [13: JDCH leden houden van een ruim uitzicht] Auto geparkeerd bij La Sirène en een niet-gereserveerd tafeltje bemachtigd voordat de rest van de club kwam aanzeilen en gedeeltelijk werd geweigerd om aan tafel te gaan. Lekker gesmuld en langs Batterie Todt en Napoleon’s zoveelste lengte-compenserende-standbeeld naar Boulogne-sur-Mer. Korte doch interessante wandeling bovenop de stadsmuur gemaakt. De zeevruchten van La Sirène begonnen hun tol te eisen dus wij namen de kortste route naar ons Château. Lekker uitrusten op de kamer met een verre du vin blanc. Général Pierre had ons een Grande Finale beloofd en wij mochten van de kasteelheer zijn grasveld naar de filistijnen helpen door alle auto’s volgens een bepaalde slagorde daar te parkeren voor een “groepsfoto”. Majoor Dick ging het wel effe regelen… De zeer bejaarde automobielen voorop en de meest recente boliden achteraan. Het leek Le Mans wel met zijn vliegende start, ha! Vele chauffeurs startten de motoren en begonnen vol bezieling het gras op te rijden zonder dat hen dat werd gevraagd [zie 12 hierboven] Het leek het verkeer rond de Arc de Triomphe wel. Links, rechts, vooruit, achteruit, alle kanten op maar uiteindelijk na veel geschreeuw en armbewegingen van Dick lukte het toch. Alle karossen stonden netjes op een rij gerangschikt naar leeftijd. Toen een foto! In het huidige tijdperk van smartphones is het natuurlijk te verwachten dat er minstens zestig bestuurders tussen alle auto’s ronddartelden om toch maar de eigen auto het best uit te laten komen op de gevoelige plaat. Dit tot grote frustratie van diverse échte fotografen die een beeld probeerde te maken voor onze Gazette. Nog meer geblèr en handgebaren resulteerde in een rustig beeld en ik denk dat in deze Gazette genoeg te zien is hierover. [14: JDCH leden houden alleen van hun eigen auto] We laten alle auto’s staan! Jaja, ik schoof aan tafel en keek naar buiten en ontwaarde een leeg grasveld met nog enkele voitures. [15: JDCH leden zijn notoire leugenaars] Dus weer naar buiten en geparkeerd in de fietsenstalling, alleen E-types passen daar in 🙂 Wederom een heerlijk buffet en Vrouwe Yvonne had de meute goed onder controle deze keer. [16: JDCH leden zijn nooit te oud om te leren] Maréchal Guillaume bracht nog een slotwoord ten gehore en Peter, Yvonne, Jan en Tineke werden terecht in het zonnetje gezet! De zondag bracht regen en wij besloten om Lille rechts te laten liggen en direct naar huis te rijden. Iemand moest toch de traditie in stand houden? [17: JDCH leden laten soms Lille links of rechts liggen]
Resumerend kan ik melden dat JDCH leden toffe mensen zijn!
Wij zijn trots op onze dame uit 1968 die de tocht zonder mankeren [behalve die knopjes dan] heeft doorgemaakt en ons veilig een dikke 600 mijl heeft voortgestuwd. Leuk om oude bekenden weer en nieuwe leden voor het eerst te ontmoeten. Goed gezelschap, fijne lokatie, lekkere versnaperingen, prachtige routes. Hulde aan de Buitenland Commissie, wij kijken uit naar april 2017…
Bis dahin!
